En abril de 2024 nos llegó este texto de Mahera Habibi, una de nuestras ahijadas. En su relato, habla de todos los sentimientos encontrados que tiene desde que decidió retomar su vida en Madrid. De la opresión y lo que vivió en su país natal, pero de la tristeza que le provoca estar lejos de él, de sus costumbres y sus seres queridos.
Estamos seguras de que muchas de las mujeres de nuestra red se sentirán identificadas con ella. ¡Gracias Mahera!
“Mi corazón quiere un escrito largo. Tengo una niña en mi corazón que habla. Está activa día y noche y no puedo escribir todas sus palabras. Han pasado dos años desde que mi calidad de vida cambió y por primera vez entré a una tierra donde intenté tener un futuro y una vida mejor a miles de kilómetros de este país. ¡Estudié, me hice médica y no sé cómo soportar la sensación de estar lejos de mi tierra, de mi familia y de sus penurias!
¿Qué puedo decir de la patria cuyos caminos conocí? La patria a la que ahora pertenezco. Una ciudad con metro, su escala y dimensiones estaban en mis manos. Mi corazón está atado a esta geografía.
Fallé.
Han pasado tres años del cambio de gobierno. Hace dos años y medio, estos momentos fueron cruciales. Y el resultado del colapso de esa tierra y del espíritu cansado del pueblo es lo que ve la pobre Mahera de mi corazón. Cada vez que intento dar un paso, caigo al suelo. No sé a dónde ir ni qué hacer para continuar mi camino. Sé que es largo y difícil. Yo y otros como yo hemos migrado con la intención de volar. Por eso debemos continuar.
Ahora, poco a poco, voy conociendo los nombres y las tallas. Sé que en lugar de coche debería llamarse calle. Ahora puedo cambiar de línea de metro e ir de un lugar a otro. Aún no conozco mucho de esta nueva ciudad y su gente. Sonríen amables, pero no sé qué piensan.
Si digo que la tristeza ha calado en mi alma, será muy repetitivo y cliché. Pero la verdad es que esta tristeza no es solo la tristeza de estar lejos de mis seres queridos, sino también la tristeza de estar lejos de mi tierra y mis costumbres. ¡Me comeré la tristeza de todo lo oprimido ante la opresión! La tristeza de los derechos pisoteados y toda la inutilidad del ser humano para los poderes superiores.
Escribir en esta situación provoca la sensación de una persona que se mete bajo su propia piel y la toca desde dentro. ¡Qué sentimiento tan profundo y arraigado! Me siento tan abrumada por estar tan lejos que hasta me he herido a mí misma, a mi corazón y a mis pensamientos. ¡Siento un gran nudo en la garganta, amargo y desagradable!
Cuando veo a la gente necesitada de mi ciudad, lloro. Veo a las niñas oprimidas en mi tierra, que se les cierran las puertas de la escuela universitaria y un gran dolor brota en mi corazón. ¡Ya no sé lo que significa la paz y creo que la humanidad no acepta la paz!
Lloro por nuestro abandono. Tendremos que seguir adelante, pero, la verdad, es que estoy cansada de persistir. Me siento un ser extraño aquí y ahora también soy una extraña allí, en mi patria. Siento que no pertenezco a ninguna tierra. Estoy rendida de quejarme y pienso ¿dónde está nuestro pedazo de paz?”
Kabul, children, poverty, Afghanistan, childhood, females, girls, HD wallpaper
Texto original en persa:
.دلم یک نوشته طولانی می‌خواهد. در دلم دختری دارم که حرف می‌زند: روز و شب فعال است و نمی‌توانم همه کلماتش را بیان کنم
.سه سال از تغییر کیفیت زندگی‌ام می‌گذرد و برای اولین بار وارد سرزمینی شدم که هزاران کیلومتر دورتر از این کشور است. سعی کردم آینده و زندگی بهتری .داشته باشم
.درس خواندم، داکتر شدم و نمی‌دانم چطور باید سختی‌های دوری از دیارم و خانواده را تحمل کنم! چه بگویم؟ از خاکی که به آن تعلق داشتم! شهری با مترو، که مقیاس و ابعادش در دست من بود
.دلم تنگ این جغرافیاست! غمگینم! سه سال از تغییر دولت می‌گذرد. دو سال و نیم پیش این لحظات بسیار سرنوشت‌ساز بود و نتیجه فروپاشی آن سرزمین و روح خسته مردم آن چیزی است که ماهرای غریب قلبم می‌بیند
.حالا اینجا کم کم با اسم‌ها و اندازه‌ها آشنا شدم. می‌دانم به جای کوچه باید گفت. حالا می‌توانم خطوط مترو را عوض کنم و از جایی به جای دیگر بروم
.من هنوز چیز زیادی در مورد این شهر جدید و مردم آن نمی‌دانم! با هر بار بیرون رفتن حس غریبی در دلم موج می‌زند. اگر بگویم غم در وجودم رخنه کرده است، بسیار تکراری و کلیشه‌ای می‌شود. اما حقیقت این است که این غم فقط غم دوری از عزیزانم نیست، غم دوری از شهرم و سوای آن نیست
دیگر غم هر مظلومی را در برابر ظلم، غم حقوق پایمال‌شده و تمام بیهودگی انسان برای قدرت‌های بالاتر خواهم خورد! نوشتن در این مواقع این حس را دارد که آدم زیر پوست خودش می‌رود و از درون خودش را لمس می‌کند
چه احساس عمیق و ریشه‌ای! غرق شده‌ام، غرق در افکار و گذشته‌ام. به دوری از کشور و عزیزانم فکر می‌کنم. گاهی با این احساس به خودم، قلبم و افکارم صدمه می‌زنم. بغض کرده‌ام و احساس می‌کنم در گلویم یک توده است که !|بسیار تلخ و ناخوشایند است
!وقتی در شهرم افراد نیازمند را می‌بینم، گریه‌ام می‌گیرد. وقتی که دختران مظلوم کشورم را می‌بینم، درهای دانشگاه به رویشان بسته است، گریه‌ام می‌گیرد و این غم بزرگ من را از درون نابود می‌کند
من دیگر تصوری از صلح ندارم، فکر می‌کنم بشریت صلح را نمی‌پذیرد! من برای رها شدنمان گریه می‌کنم. ما عادت کرده‌ایم به جلو برویم، از نو بسازیم و ادامه بدهیم
!!!اما در حقیقت من خسته شده‌ام. اینجا غریبم و حالا آنجا هم غریبم… من به هیچ سرزمینی تعلق ندارم! و این نمی‌تواند منصفانه باشد
من از شکایت کردن خسته شده‌ام! فکر می‌کنم سهم ما در این آرامش کجای دنیاست؟
ماهره (حبیبی)
